Commando Reda (Eredea) - Dawniej Bastion Reda
Choć Arce w Redzie kibicuje się praktycznie od zawsze, to zorganizowany ruch rozpoczął się prawdopodobnie od wybudowania osiedla żarnowieckiego w drugiej połowie lat 80-tych. Niestety ludzie którzy pamiętają kibicowskie początki już tu nie mieszkają. Najstarsze wspominki ludzi, do których udało nam się dotrzeć pochodzą z lat 95-96, gdy Arka grała w III lidze. Z Redy na mecze u siebie jeździło wtedy zwykle około 20-30 osób. Około połowę z tych ludzi stanowili kibice z Ciechocina. Wyjazdy zaliczały 2 lub 3 osoby. Grupa ta posiadała flagę z nazwą miasta. Została ona niestety stracona podczas pamiętnych derbów z Lechią(19 października 1997 roku). Z niewiadomych przyczyn nie została zdjęta z płotu. Nie wiadomo gdzie obecnie się znajduje. Reda posiadała już wtedy swoje szaliki z napisem "Arka Gdynia" i "Fan Club Reda" (były to jedne z pierwszych dwustronnych szali w Polsce). Obecnie tamta seria jest w praktyce nie do zdobycia. Moda na Arkę nieco przeminęła po pamiętnym barażu z Piotrcovią.
Po tym spotkaniu wielu Redzian już nie pojawiło się na meczu. Nowa jakość redzkich kibiców zaczęła się tworzyć wraz z awansem do II ligi. Początkowo jeździło 5-10 osób. Z czasem te liczby się zwiększały. Kibice zaczęli się organizować. Od spotkania z Ruchem Radzionków z sezonu 2002/03 na płocie można zobaczyć nową flagę Redy. Na meczu z Pogonią zadebiutowały nowe szale "Bastion Reda". Liczba ludzi także się zwiększyła. W tej kwestii zdecydowanie przełomowe było spotkanie z Wisłą Kraków, które przyciągnęło wielu nowych ludzi. Duża część z nich zaczęła jeździć regularnie. Obecnie na niektórych spotkaniach (Arka - Cracovia) różnymi środkami lokomocji (głównie pociągiem) dociera nawet ponad 100-osobowa grupa z Redy. Średnio na meczach u siebie jest nas około 40. Trzeba jednak zaznaczyć, że duża część kibiców to ludzie bardzo młodzi, którzy będą stanowić o sile Arki w nadchodzących sezonach. Staramy się także zaliczać w miarę możliwości wyjazdy. Nasze wyjazdowe liczby nie są niestety na razie wysokie i nie przekraczają 5 osób.
Redzki FanClub działał jako Bastion Reda do 2009 roku, a później już jako Commando Reda.
Historia Miasta Redy
Dokumenty pisane pochodzące ze średniowiecza wymieniają Grężlewo - osadę na obecnym obszarze Redy. W 1358 roku osada występuje pod nazwą Granslaw, w 1398 Granissow lub Granslow . W 1400r. nazwa miejscowości brzmiała Redau, zaś w 1433r. Rede. Od 1500r. nosi stale nazwę Reda pochodzącą od nazwy rzeki nad którą jest położona. Podobnie jak dzieje rozwoju Państwa Polskiego, historia Redy sięga zamierzchłych czasów. Pierwsze ślady pobytu człowieka na terenie Redy pochodzą ze schyłku paleolitu (IX tysiąclecie p.n.e.) W trakcie planowanych badań archeologicznych znaleziono takie materiały jak: wykrojec, drapacze i skrobacze - których używano do obróbki kości i skór, wiertniki, przekłuwacze, odłupki i wióroodłupki, łuszczę, odłupki łuskane i inne.
Pierwsze stulecia nowej ery to okres wpływów rzymskich, przyniesionych tu przez kupców poszukujących cenionego na południu bursztynu. Z tego okresu pochodzą pierwsze wzmianki o Pomorzu, mówiące o zamieszkujących te tereny Wenedach. Zapoczątkowana w 375 roku wielka wędrówka ludów spowodowała, iż wpływy rzymskie ustały.
We wczesnym średniowieczu, w drugiej połowie X w., administracyjny obszar Redy wchodził w obręb Pomorza Wschodniego. Pojawiło się skupisko osad otwartych na obszarze Ciechocino - Pieleszewo - Reda. W tym okresie spotykamy się z własnością drobnorycerską, która przechodziła często w posiadanie kościoła. W papieskim potwierdzeniu posiadłości klasztoru oliwskiego w 1245 roku, mówi się o dziesięcinie z jazu w Redzie. Pieleszewo, Reda i Ciechocino należały jednak do panującego. Pomorzem Wschodnim zarządzał z ramienia panującego władcy namiestnik. Po zagarnięciu w 1309r. Pomorza Gdańskiego przez Krzyżaków, omawiane obszary należały do komturstwa gdańskiego i podlegały urzędowi rybickiemu w Pucku.
Pierwsza źródłowa informacja o Redzie pochodzi z kontraktu lokacyjnego z 1357 roku. Dokument ten stwierdza istnienie na tym terenie osady na prawie chełmińskim. Właścicielami tej osady byli Krzyżacy. Mieszkańcy wsi uzyskali wówczas prawo spławiania drewna rzeką Redą do morza. Rzeka przez wiele wieków była wykorzystywana jako arteria komunikacyjna i w związku z tym nie wolno było budować na niej jazów i innych zapór uniemożliwiających żeglugę. Uruchomiono jednak nad jej brzegami zakłady produkcyjne, o czym informuje wzmianka z 1400 roku, mówiąca o istnieniu w Redzie młyna zbożowego, istniejącego od 1340 roku, oraz kuźnicy. W 1340 r. była tu również karczma oraz drewniany kościół z XII w. Przetrwał on do XVII w., kiedy to spłonął. Został on wkrótce odbudowany z tzw. muru pruskiego i służył wiernym do końca XIX. W 1903 roku zbudowano nowy kościół w stylu neogotyckim, a stary rozebrano.
W 1768 r. właściciel redzkiej kuźnicy żelaza i stali, Ernest Konopacki, uzyskał zezwolenie na budowę fabryki wyrobów mosiężnych, które to zezwolenie zostało potwierdzone przez króla. W tym czasie wieś liczyła 74 mieszkańców. W 1772 r., w wyniku pierwszego rozbioru Polski, Reda znalazła się w granicach monarchii pruskiej na blisko półtora wieku. Znaczniejszy rozwój Redy nastąpił dopiero po wybudowaniu dróg bitych z Gdańska do Lęborka i Pucka. W 1869 r. było już 55 domów i 692 mieszkańców, w tym 629 katolików i 63 ewangelików. W 1872 r., po przeprowadzeniu linii kolejowej (1870 r.)-763 mieszkańców, zaś w 1885 r. 79 domów i 784 osoby, w tym : 691 katolików, 90 ewangelików, 2 żydów i 1 dysydent. Katolikami byli Polacy, czyli Kaszubi. Z protestantyzmem identyfikowała się trwale ludność niemiecka. Nie zawsze jednak podziały wyznaniowe pokrywały się z językowymi. Przed 1888 r. powstała już dwuklasowa szkoła, do której uczęszczało 150 dzieci, uczonych przez dwóch nauczycieli.
Dnia 10 lutego 1920 r. wojsko polskie Frontu Pomorskiego wkroczyło do Redy i pobliskich miejscowości. Wraz z wkroczeniem wojska administracja samorządowa przeszła w ręce Polaków. W lipcu 1921 r. doszło do masowych strajków i demonstracji w Wejherowie, Pucku, Gdyni, Zagórzu i Redzie. Następna fala strajków przetoczyła się w październiku 1923r. i objęła zakłady drzewne w Redzie, Gościcinie i Zagórzu. Do kolejnych strajków doszło też w 1924 r. Organizatorem strajków było Zjednoczenie Zawodowe Polskie. Poprawa sytuacji nastąpiła w związku z rozbudową pobliskiej Gdyni. W tym czasie rozrosła się również i Reda, jako zaplecze mieszkaniowe robotników zatrudnionych w pobliskim portowym mieście. Już w 1924 r. liczyła ona 1000 mieszkańców.
9 września 1939 r. Reda została zajęta przez Niemców. Rozpoczął się ponury okres okupacji, w czasie którego pogorszyły się warunki materialne ludności polskiej. Stworzono odrębne warunki pracy i płacy dla Polaków i Niemców. Podczas okupacji zginęło wielu mieszkańców Redy. W wyniku ofensywy styczniowej w 1945 r. szybko przełamana została obrona niemiecka na linii Wisły i "uchwycony" został przyczółek na Odrze. Istniała konieczność rozbicia, znajdującej się na północy, Grupy Armii "Weichsel" (Wisła) oraz opanowania Wybrzeża i Zatoki Pomorskiej. Dnia 11 marca polska brygada (2 bataliony czołgów oraz batalion piechoty) i radzieckie oddziały 101 dywizji piechoty oraz dwie brygady pancerne, wzięły udział w walkach o Wejherowo. W wyniku tych walk miasto następnego dnia było już wolne. Z chwilą opanowania Wejherowa polskie czołgi ruszyły w pościg za uciekającymi w kierunku Redy wojskami niemieckimi. Mimo że Reda była przekształcona przez Niemców w silny punkt oporu, czołgi jednak szybko przełamały linię obrony i wyparły Niemców z Redy. Miasto to zostało oswobodzone również 12 marca.
Nowy okres w dziejach Redy rozpoczął się po wyzwoleniu. W latach 1945-1954 wsie Reda, Pieleszewo i Ciechocino podlegały administracyjnie gminie Wejherowo. Pierwszym sołtysem Redy został Denc, a Ciechocina - Józef Kreft. Z chwilą uzyskania przez Redę praw osiedlowych, tj. 1 stycznia 1956 r., wyłączono z granic administracyjnych osiedle Kąpino. Reda została miastem 1 stycznia 1967 r.
Wszystkie zamieszczone zdjęcia pochodzą ze strony www.reda.pl
- Strona kibiców z Redy: Bastion Reda
- Strona Orląt Reda: www.orleta.reda.prv.pl
